ετσι, λοιπον, ειναι να νιωθεις ενα τιποτα, να συγκρουεσαι μ εναν τοιχο, ολες αυτες οι εναλλαγες συναισθηματων με εχουν διαλυσει. εχω χασει τον εαυτο μου, δεν αναγνωριζω ποια ειμαι και τι κανω. απο τη μια τυψεις και ενοχες και αμφιβολια αν κανω το σωστο, απο την αλλη ολη η αχαριστια συγκεντρωμενη σε ενα προσωπο θα επρεπε να το κανει ευκολοτερο, μα γινεται ολο και πιο δυσκολο. δεν υπαρχει πεδιο συνεννοησης κανενα. το ταξιδι εχει ηδη ξεκινησει και απλα δεν το καταλαβα, τωρα νιωθω τα κυματα να βυθιζουν την πλωρη και δεν παιρνω αερα, το παλιο αισθημα ασφυξιας επανερχεται και μου δημιουργει απνοιες. ενα χερι βαρυ νιωθω να παταει το κεφαλι μου μεσα στο νερο και πνιγομαι πια, ασφυκτυω και απεγνωσμενα προσπαθω να παρω ανασα, να γεμισω τα πνευμονια μου με αερα. εχω ξεχασει να χαμογελαω, να γελαω δυνατα, να ονειρευομαι, να ταξιδευω, να κοιταζω τον ουρανο ηρεμη και ησυχη. ποτε θα φυγει αυτο το μαυρο πουλι που σφιγγει την καρδια μου απο πανω μου; ειναι πλεον μαχη επιβιωσης.
η υπομονη μου εχει εξαντληθει, τα ορια μου τα εχω ξεπερασει,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου