οταν σου ξεστομιζουν οτι ευχονται ο πονος τους να φυγει απο αυτους και να ερθει σε σενα, ειναι στιγμη που γυρναει το ματι σου αναποδα και τα κανεις ολα λαμπογυαλο. που σταματας να νιωθεις ενοχες και τυψεις. που η ηθικη σου και οι αξιες σου ξαφνικα εξεγειρονται και σηκωνουν επιτελους κεφαλι. ξαναβρισκεις τον εαυτο σου, τη δυναμη σου, τον πυρηνα της υπαρξης σου.
κατεβηκα τις πυλες του αχεροντα και τριγυρνουσα καιρο αναμεσα στους νεκρους. τα σεντουκια ολα ανοιξαν και τα ρουχα που απο χρονια ηταν ξεσκισμενα με τυλιξαν και με πνιξαν. οσο τα τραβουσα να τα βγαλω απο πανω μου τοσο ξεκολλαγαν με κομματια απο τη σαρκα μου. ματωσα και ματωμενη απεμεινα να κοιταω τα αλλοκοτα πουλια στον ουρανο που κουνουσαν νωχελικα τα φτερα τους περιμενοντας να με κατασπαραξουν.
εσπασα την πορτα και αντικρισα ενα λιβαδι, χωρις χρωμα αλλα λουσμενο στην ομιχλη, οχι απειλιτικη πια, αλλα φιλοξενη, κινουνταν απαλα με μια διακριτικα ακθοριστη μυρωδια αρωματος να προσπαθει να με ηρεμησει·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου